Στην περίπτωση της ασφάλισης για την κάλυψη επαγγελματικών κινδύνων, η ρήτρα ανακαλύψεως (claims made policy) - σύμφωνα με την οποία για τη γένεση της υποχρέωσης του ασφαλιστή προς καταβολή του ασφαλίσματος δεν αρκεί μόνο η επέλευση της ασφαλιστικής περίπτωσης κατά τη διάρκεια της καλυπτόμενης ασφαλιστικής περιόδου, αλλά απαιτείται, επιπροσθέτως, και η εντός αυτής προβολή των αξιώσεων αποζημίωσης κατά του ασφαλιστή ή, κατά επιεικέστερη παραλλαγή, η απλή αναγγελία στον ασφαλιστή, κατά τη διάρκεια ισχύος αυτής (σύμβασης) της επέλευσης της ασφαλιστικής περίπτωσης, η οποία, λογικά, θα πρέπει να έχει ανακαλυφθεί κατά τη διάρκειά της (ρήτρα ανακάλυψης της ζημίας) - εμπίπτει στις εξαιρέσεις που προβλέπει η διάταξη του άρθρου 33 παρ. 1 ν. 2496/1997 και ειδικότερα σε εκείνη που ερείδεται στη διάταξη του άρθρου 7 παρ. 6 ν. 2496/1997 ή, αντιθέτως, αποτελεί δικαιοπραξία που περιορίζει ανεπίτρεπτα την ευθύνη του ασφαλιστή και ως εκ τούτου είναι άκυρη ως αντίθετη στη διάταξη του άρθρου 33 παρ. 1 ν. 2496/1997 σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 2 παρ. 8 του ίδιου νόμου.
Η παρεχόμενη με τη διάταξη του άρθρου 7 παρ. 6 ν. 2496/97 δυνατότητα διεύρυνσης των περιπτώσεων απαλλαγής του ασφαλιστή αναφέρεται μόνο σε εκείνες τις περιπτώσεις, στις οποίες, ως κύρωση της παραβάσεως των υποχρεώσεων του λήπτη ή του ασφαλισμένου καθορίζεται (από τις σχετικές διατάξεις του παραπάνω νόμου) η απαλλαγή του ασφαλιστή, και αυτό προβλέπεται μόνο στις περιπτώσεις της παρ. 5 του παραπάνω άρθρου, και όχι σε εκείνες τις περιπτώσεις, στις οποίες, ως κύρωση της εν λόγω παράβασης, προβλέπεται δικαίωμα αποζημίωσης του ασφαλιστή, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις του άρθρου 7 παρ. 2 και 4 του ν. 2496/97 (υποχρέωση ειδοποίησης του ασφαλιστή εντός 8 ημερών από τη γνώση της επέλευσης της ασφαλιστικής περίπτωσης, λήψης των καταλλήλων μέτρων προς αποφυγή ή μείωση ζημίας κ.λπ.) με αποτέλεσμα να μην είναι επιτρεπτή η συνομολόγηση ρητρών απαλλαγής του ασφαλιστή για την παράβαση των υποχρεώσεων αυτών.