Ως μίσθωμα νοείται, εκτός από την κατά κυριολεξία βασική αντιπαροχή (κυρίως συμφωνούμενο αντάλλαγμα της χρήσης του μισθίου), και όλα τα παρακολουθήματά του και εν γένει παρεμπιπτόντως οφειλόμενα τούτου, όπως τόκοι, τέλη χαρτοσήμου, κοινόχρηστες δαπάνες κ.λπ. (βλ. ΑΠ 1133/1995 ΕΔΠ 1997,338, ΕφΘεσ 1436/1999 Αρμ 2001,486). ΠΠρΘεσ 3436/2009 Αρμ 2010,44. Ενώ δαπάνες χρήσεις θεωρούνται οι καταναλωτικές δαπάνες που είναι αναγκαίες για τη χρησιμοποίηση του μισθίου (πχ. δαπάνες κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, πετρελαίου, κλπ). Οι δαπάνες αυτές επίσης θεωρούνται μίσθωμα (βλ. Ιωάννη Ν. Κατρά "Πανδέκτης Μισθώσεων και Οροφοκτησίας" έκδ. 10η, σελ. 218).